Het is rond 10 uur ’s ochtends wanneer ik samen met mijn collega voor de dag de statige deur van het statige pand achter me sluit. De hoge plafonds, grote en brede trappen en prachtige vloeren verraden niet direct dat in dit pand het Internationale danstheater huist. Maar mooi is het wel.
“Trek niet je beste jurkje aan en hakken lijken me ook niet zo verstandig,” zo kondigt Brenda één dag voor mijn stage haar verrassing aan. Waarom ik mijn favoriete uniform (jurk en hakken) beter in de kast kan laten, vertelt ze er niet bij. Maar ja, dat heb je met verrassingen.
En dan gaat zo’n dag best wel snel. Mijn eerste stage, bij Oxfam Novib zat erop voordat ik het echt goed doorhad. Dat doen goede gesprekken en leuke mensen met de tijd, dan vliegt hij. De eikel.
Als nieuwsgierigheid een druppel was, dan was ik de zee: tot de nok toe gevuld met vragen. Eind vorig jaar bereikte mijn drang naar antwoorden en inzichten een hoogtepunt. Er zat niets anders op, ik moest een plannetje verzinnen. En dat deed ik dan ook maar.